HIMAGSIKAN

Katulad ng dati, ito ay isa na namang gabing puno 

ng hindi matapos tapos na kalungkutan. 

Humihimlay habang nakatingala sa kawalan.

Ang mga mata’y unti unting ipinipikit,

Pinipilit na makatakas sa katotohanan pero pilit

na bumabalik yung alaala nang iyong pagkawala. At ako,

Ako’y naiwang duguan. Kaya ngayong gabi, ang pagpatak nitong mga luha,Ang siyang magiging hudyat 

na ang himagsikan ay nagsisimula.

Paghihimagsik ng damdaming sabik, sayong yakap at mga halik.

Dahil ang pagkatao’y sinakop na ng sakit.

Sinakop na tulad ng mga dayuhang umalipin sa ating bayan.

Inagawan ng kasarinlan at kinamkam ang buong kalupaan.

Dala-dala nila’y matatalim na espada 

kaya’t anong laban ng aking salita?

At sa halip na dugo ang dumanak, luha ang bumabaha.

Patuloy akong nakikipaglaban sa digmaang mula simula,

alam ko nang pagkatalo ang kahihinatnan. Na mula simula,

tila imposibleng pagtagumpayan itong himagsikan.

Kaya ngayon, ako’y nakakulong sa mala hawlang poot. Nakatanikala sa lungkot. Sumusulyap sa itaas, 

at humihiling na sana abutin pa ng bukas.

Dahil baka bukas bumalik ka. 

Baka bukas lahat ng sugat na ito'y maghilom na.

Na sana bukas, itong pagkataong sinakop ay makalaya na.

Ngayong gabi, sa gitna nitong kalungkutan, 

ako’y mistulang Crisostomo Ibarra.

Na ang himagsikan ay idinaan sa pagsulat nitong mga talata.

Ang bawat luha ay tila naging tinta 

ng plumang naglilikha sa bawat salita.

Na kahit sinakop na ng sakit,

At ngayon ay nakapiit, patuloy pa ring maghihimagsik.

Subalit kung ang panaghoy ay hindi na abutin ng umaga, hanggang sa kahuli hulihang hininga, ipaglalaban pa rin kita...

...aking Maria Clara.

ULAN

Ang kadiliman ay bumabalot sa buong kalangitan.
At ang ulan, nagsisimulang pumatak... 
Tila ang ang mundo'y nakikidalamhati sa damdaming puno ng pighati
Ngayong gabi, Dahil ika'y wala yakap ko ang ambon
Habang nangungulila sa yong tinig
aking ibinabaling ang pandinig sa bawat ulang tumatagaktak
Akoy napapaisip... Habang tinatanaw ang karimlan
Paulit ulit binabalikan ang mga alaala ng nakaraan.
Ang mga sandaling tayoy magkasama
Na ikaw at ako ay masaya pa sa piling ng isa't isa
Mga panahong walang lungkot. Walang anumang sakit.
Pero ngayon...  Ganun pa rin ba?
Bakit tila ang dating tayo nawala na?
Pilit na lang itinatanim sa isip na mahal kita.
Na mahal pa rin kita
Na sana... mahal pa rin kita.
Pero bakit ang puso'y iba  na ang idinidikta?
Siguro nga... mahal pa rin kita pero parang nag iba.
Siguro nga mahal kita, pero di na alam kung sapat pa ba
Siguro nga mahal kita, pero hindi na tulad  noon
Siguro nga mahal kita pero ewan!
Ewan. Hindi ko na alam.
Ako na ay naguguluhan.
Lumuluha habang ikinukubli sa ilalim ng ulan.
Iniisip kung dapat na kayang pakawalan, itong pagmamahalang tila wala nang patutunguhan?
Napakaraming katanungan... ni hindi ko na namalayan ang pagtila ng ulan.
Kasabay ng paglisan nito... ang pagmamahal ko na para na ding naglaho.
Kaya siguro, kailangan ng tapusin itong talatang nasimulan. Tulad nung "tayo". Na kailangan nang wakasan...


DITO.

Ayoko Na

Sinabi ko na ayoko na. Ayoko na ng sakit. Ayoko na ng hapdi.
Ayoko nang maramdaman ang luhang umaagos mula sa pusong sugatan.
Ayoko na. Puso ko'y napagod na. Pagod sa kasisigaw ng salitang "Mahal Kita".
Gasgas na sa pagpapaalalang "Mahal, mahalaga ka."
Kaya't sinabi ko na tama na. Pero, tama ba?
Tama ba na itigil na ang lahat?
Marahil. Marahil ito na nga ang hudyat ng unti-unting pagmulat...
ng mga matang mula umpisa'y nabulag, nagpadala 
sa mga matatamis na titik, na tila mga hele sa gabing naghihinagpis.
Kaya't sinabi ko na ayoko na.
Ayoko na matulog na kapiling ang lungkot imbes na kumot...
Ayoko nang humimbing sa bumabahang luha imbes na sa unang malambot
Ayoko nang gumising na ang tanging nilalaman ng isip
ay ang pagdududang ako'y mahal pa. 
Kaya't sinabi ko na ayoko na.
Ayoko na lumipas ang bawat araw, na patuloy na nagbabakasakaling
maging akin ka pa. Patuloy na umaasang maging tayo pa.
Araw araw gumigising, humihinga, nabubuhay pero unti-unting namamatay.
Pinapatay ng kalungkutan dahil kahit kailan hindi ka na mahahagkan. 
Kaya't sinabi ko na ayoko na...
Upang ika'y pakawalan.
Pero iyong tandaan, "Mahal,
mahal pa rin kita... pero paalam na"

Mahal Kita

Mahal Kita. Itong dalawang salita ang aking walang sawang bibitiwan...

dalawang salita na sa sanlibutan ay handang handa akong ipagsigawan. Mahal Kita

Mahal kita na ang bawat araw na wala ka ay tila buong taon ng pangungulila.

Mahal kita kahit na ang puso'y parang nakatanikala sa posibilidad na puede pa. 

Na baka kung hindi man ngayon, ay maaaring maging tayo sa iba pang pagkakataon

Mahal kita, kahit ipinipilit ng isip na tama na. Mahal kita.

Na kahit na may libo libong dahilan para itigil na, may nagiisa pa ring rason para kumapit pa

Kasi mahal kita. Mahal kita. Na kahit anumang paghihirap ginugusto ko na. 

Na kahit ang katawan ay nalulunod na sa tila ilog na dulot ng luhang gabi-gabi'y umaagos, Mahal kita.

Sarili ko'y nasanay na. Nasanay na kahit masakit, minamahal pa rin kita. 

Mahal kita na kung sakaling ako'y pumanaw, sa kahuli-hulihang hininga...

itong dalawang salitang 'to ang tanging mamumutawi sa aking mga labi, Mahal Kita.

Kaya't kahit alam ko na ang mahal mo ay iba... Hayaan  mo lang ako na patuloy na mahalin ka. 

2.14.17

Sa araw na malanta ang bulaklak na to, kakalimutan kong mahal kita...